Μακρύν καϊτέ / Τικ

Κάθκα καρσ̌ί και τέρε με
και λόγον ξάι μη λες-ι
Άψιμον τ’ ομματόπα σου
ας καίουμαι εκειαπέσ’-ι

Ομμάτι͜α, δι͜αρμενεύω σας
να μη μαραγγουλιάτεν
Σα ξένα στ’ ανεγνώριμα
να λέτε να γελάτε

♫

Ποία, πουλί μ’, να κρού’ν σο νου μ’
και ποία ν’ ανασπάλω;
Αν απαροθυμώ ατα
πάω το νου μ’ να χάνω

Αγρόμηλον εφύτεψα
τα μήλα ’θε είναι στύπα
Σε καν’νάν στόμαν ’κ’ ένοιξα
σε καν’νάν τιδέν’ ’κ’ είπα

♫

Όντες η ψ̌η μ’ θα κρύφκεται
και κόφκουνταν τ’ ομούτι͜α μ’
Ατότε κόφτω απ’ εσέν
όλια τα χαβεσλούκια μ’

Για τ’ εσέν έμ’νε γεσιρλούκ’
κι έρθα σ’ αούτ’ τα χάλια
Η ψ̌η μ’ δύσκολα θα εηβαίν’
και σ’ εσόν την εγκάλιαν