Σ’ εμέν τα χρόνι͜α τέρτι͜α είν’

Σ’ εμέν τα χρόνι͜α τέρτι͜α είν’
και βάσανα τα ώρας
Ας σα κοβαλαέματα
κι ας σα λόγια τη χώρας

Η καρδι͜ά πονεμένον έν’
πουλόπο μ’, ντ’ ετσ̌αρτεύτεν
Να αποθάνω και χάμαι
θα λέγ’νε επακλαεύτεν

Αρ’ άλλ’ μετρούνε την παρά
και άλλ’ μετρούν τα πόνι͜α
[Αχ! Και -ν-] Εγώ πα ο καρίπ’ς μετρώ
ντ’ έσυρα αδά σα χρόνι͜α

Εκάτσα και εμέτρεσα
και είπα «’δέν ’κ’ εβγαίνει»
Ατός που θα έρ’ται παίρ’ την ψ̌η μ’
άτσ̌απα ντ’ αναμένει;