Ετσατσοφώτ’σεν, μανίκα μ’

Ετσατσοφώτ’σεν, μανίκα μ’
και μέρωμαν ’κ’ ελέπω
Κι ας σο καντήλι σ’ μόνον φως
απέσ’ σο ψ̌όπο μ’ έχω

Σο κοιμητήρι σ’ κάθουμαι
κι ολόερα τσ̌ιτσ̌άκια
Ατά πα μυροστάζ’νε σε
άμον τ’ εμά τα δά̤κρυ͜α

Παίρω και γράφτω σο χαρτίν
μ’ ομμάτι͜α γομωμένα,
Ατά ντ’ επέμ’νανε οπίσ’
και λέγ’νε για τ’ εσένα

Κι ατώρα πώς να τραγωδώ
μανίκα μ’, την καρδία σ’;
Π’ επέμ’να με την καμονή σ’
και την αροθυμία σ’;