Ας είναι τ’ άσπρα για τ’ εσέν

Έμαθα, ο μαύρον, το χαπάρ’,
αύριο στεφανούσαι
Πώς επορείς κι ευτάς ατο;
’Κι ξέρω αν δικαιούσαι

Έλα, κόρη, σ’ εμέτερα,
έλα σ’ εμετερίων
Σην εγκαλι͜ά μ’ να έρχ̌εσαι
θ’ έτον κι άλλον καλλίον

Αρνόπο μ’, πώς επόρεσες
ση χαρά σ’ να λαλείς με;
Να εξέρ’νες πόσον φαρμάκ’
και πόσον πόνον δί’ς με

Έλα, κόρη, σ’ εμέτερα,
έλα σ’ εμετερίων
Σην εγκαλι͜ά μ’ να έρχ̌εσαι
θ’ έτον κι άλλον καλλίον

Ας είναι τ’ άσπρα για τ’ εσέν,
τα μαύρα για τ’ εμέναν
Τα χρόνι͜α σουν ας είν’ καλά,
τ’ εμά φαρμακωμένα

Έλα, κόρη, σ’ εμέτερα,
έλα σ’ εμετερίων
Σην εγκαλι͜ά μ’ να έρχ̌εσαι
θ’ έτον κι άλλον καλλίον