Πουλί μ’, εσύ

Επέμ’ναμε σο μέρωμαν
κι η καρδι͜ά μ’ επεστάθεν
’Σ σην εμορφά̤δα σ’, πουλόπο μ’,
του ήλ’ το φως ’κ’ εφάνθεν

Ας σα παραπονέματα σ’
σ’ εμέν τιδέν ’κ’ επέμ’νεν
Τσιλίδι͜α μόνον και σαχτάρ’,
η ψ̌η μ’ απέσ’ εφέρ’νεν

Ο φέγγον όντες είδε σε -ν
νουνίζ’, ατσ̌ά ντ’ εποίκεν
Επέρεν ας σ’ ομματόπα σ’
τα δα̤κρόπα σ’ κι ενίφτεν

Σίτι͜α εσπογγίεν κι άμον στέκ’
κι αφκά ση γην σουμώνει
καμίαν άλλο ξάι ’κι θέλ’
μέρωμαν να μερώνει