Έμορφος μελαχρινέσσα

Έμορφος μελαχρινέσσα,
ατσ̌ά κείται μαναχέσσα;
Και σα χρόνι͜α χάταλον
εμέναν θα παλαλών’

Σο δρανίν ατ’ς έστεκεν,
καν’νάν ’κ’ εκαλάτσ̌ευεν
Πέει με, κόρη, ντο νουνί͜εις
κι ολόερα σ’ ’κι τερείς;

Εθέλ’νεν να υπαντρεύ’,
κλώσ̌κεται και πουσ̌μανεύ’
Ατσ̌ά τίναν θα ευρήκω;
Θ’ απομένω, το μικρίκον!

’Σ σον κύρη σ’ θα ψαλαφώ σε,
λόγον δίγω, θα παίρω σε
Σο γεργάνι μ’ να κοιμάσαι,
’ς ση καν’νάν να μη φοάσαι

’Κράτεσέ με -ν- ας σο χ̌έρ’
και -ν- εδώκε με χαπέρ’
Είπεν για να ανταμούμες
και ύπνον να μη κοιμούμες