Πουλόπο μ’, τίναν καλατσ̌εύ’ς;

Έγκα σε άνθι͜α ας σον παρχάρ’,
έγκες με το καρδόπο σ’
Κι ατώρα ’δέν ’κι καλατσ̌εύ’ς,
πώς ταγιανίζ’ το ψ̌όπο σ’;

Άμον ντ’ εφάνθεν το ποράν’
’σ ση σεβντά σ’ ’κ’ εκανέθα
Απάν’ ι-μ’ δείσα ετσ̌όκεψεν
και μαναχόν ευρέθα

Ας σην εγάπη σ’ καίουμαι
κι ας σον ήλιον παγώνω
Κι όθεν το δακρόπο μ’ μερών’
την γην τέρτι͜α γομώνω

Πουλόπο μ’, τίναν καλατσ̌εύ’ς
και τίναν δί’ς εγκάλι͜α;
Και τίναν δί’ς ατον χαπέρ’
να χ̌αίρεται τα κάλλι͜α σ’;