Τη Σουμελάς τα κάσ̌ι͜α

Τη Σουμελάς τα κάσ̌ι͜α
εγομώθανε χ̌ι͜ονόπα
Ελύγαν και -ν- εέντανε
τη Παναΐας δα̤κρόπα

Παναΐα, Παναΐα,
ευκαιρώθαν τα χωρία!
Τ’ εμετέρ’ εχπάσταν, φεύ’νε,
σην Ελλάδαν πάν’ κονεύ’νε

Τρανόν δείσαν εγέντονε,
’σκοτείνεψαν τ’ ορμάνια
Η Παναΐα πορπατεί
με τον Χριστόν σην εγκάλια

Παναΐα, Παναΐα,
ευκαιρώθαν τα χωρία!
Τ’ εμετέρ’ εχπάσταν, φεύ’νε,
σην Ελλάδαν πάν’ κονεύ’νε

Ραχ̌ι͜ά, ποτάμι͜α, θάλασσας
εγόμωσεν ιχνάρι͜α
Επήεν/Έρθεν και -ν- εκόνεψεν
ση Βέροιας τα παρχάρι͜α

Παναΐα, Παναΐα,
ευκαιρώθαν τα χωρία!
Τ’ εμετέρ’ εχπάσταν, φεύ’νε,
σην Ελλάδαν πάν’ κονεύ’νε

♫

Τ’ εμετέρ’ πάν’ κι έρχουνταν σ’ έρημον το μοναστήρι σ’. Φέρ’νε μας χαπέρα̤ άμον άσπρα περιστέρα̤.
Ρωμαίικα παλληκάρα̤, μ’ ανασπάλλετε τον Πόντον. Τον Πόντον τη Σουμελάς, τη Τραπεζούντας, τη Κερασούντας, τη Σινώπης και τη Σαμψούντας...Του Υψηλάντη, του Χρύσανθου, του Διογένη, του Στράβωνα, των Ακριτών... Τον Πόντον με τα κρύα νερά...
Σκοτία στα ορμάνι͜α, μαύρον έν’ η θάλασσα σ’, ομάλι͜α τα παρχάρι͜α...
Εκεί κρατεί η ρίζα μουν, εκεί τερούν τ’ ομμάτι͜α μουν...Εκέσ’ κρούει το καρδόπο μου, εκέσ’ είν’ τα μουράτι͜α μ’...
Σουμέλα Παναΐα, του Χριστού η μάνα, έρθες μετ’ εμάς εντάμαν...
Προσ̌κυνώ σε Παναΐα μ’... Αχ! Παναΐα, τ’ εμετέρτς τ’ ανθρώπ’ς...τ’ εμετέρτς τ’ ανθρώπ’ς ωρία!