Έλα, τ’ εμόν ραχ̌όπουλον

Αναστενάζω θλιβερά
και κλαίγω λυπημένα
Κλαίγω, μανίτσα μ’, την εγάπ’
π’ εδέβεν απ’ εμένα

Έλα, τ’ εμόν ραχ̌όπουλον,
μη φαρμακώντς το ψ̌όπο μ’
Κουρτάρεψον α’ ας ση σεβντάν
ποίσον το χατιρόπον
Γουρτάρεψον με ας ση σεβντάν
ποίσον το χατιρόπο μ’

Καρδία μ’, ντο έ͜εις και πονείς
ντο έ͜εις κι αναστενάζεις;
Ψηλά - ψηλά πώς καίεσαι
κι απάν’ βρούλαν ’κ’ εβγάλλεις;

Έλα, τ’ εμόν ραχ̌όπουλον,
μη φαρμακώντς το ψ̌όπο μ’
Γουρτάρεψον το καρδόπο μ’
ποίσον το χατιρόπο μ’

Ανάθεμα την τύχη μου
και τ’ άκλερον το χάλι μ’
’Κι ’ξέρω εξ Θεγού έτον
γραμμένον σο κιφάλι μ’

Έλα, τ’ εμόν ραχ̌όπουλον,
μη φαρμακώντς το ψ̌όπο μ’
Γουρτάρεψον το καρδόπο μ’
ποίσον το χατιρόπο μ’