Η σεβντά τρανόν πελιάν

Η σεβντά τρανόν πελιάν
’κ’ έχω σε αδά σο γιάν’
Ας ση μαχαλά σ’ δα̤βαίνω
και τ’ ομμάτι͜α σ’ αραεύω

Αν εμέναν αγαπάς
ποίσον κάτ’! Γιατί ’κ’ ευτάς;
Ας ση μαχαλά σ’ δα̤βαίνω
και τ’ ομμάτι͜α σ’ αραεύω

Τέρτι͜α και πολλά καημούς
σύρω εγώ ’κι κρούει σο νου σ’
Ας ση μαχαλά σ’ δα̤βαίνω
δος με φίλεμαν κι ας φεύω

Αν εμέναν αγαπάς
ποίσον κάτ’! Γιατί ’κ’ ευτάς;
Ας ση μαχαλά σ’ δα̤βαίνω
και τ’ ομμάτι͜α σ’ αραεύω

Θεέ μ’, τερώ τον ουρανόν
και -ν- ευτάγω τον σταυρό μ’
Ποίσον, Θεέ μ’, για τ’ εμέν θάμαν
μετ’ ατόν να ζω εντάμαν

Αν εμέναν αγαπάς
ποίσον κάτ’! Γιατί ’κ’ ευτάς;
Ας ση μαχαλά σ’ δα̤βαίνω
και τ’ ομμάτι͜α σ’ αραεύω