Πατέρα μ’, την ευχ̌ην τ’ εσόν

Εσέν αν αγκαλιάσκουμαι
γομούντανε τ’ ομμάτι͜α σ’
Κι όντες εγώ ’κι θα τερώ
κρυφά σπογγί͜εις τα δάκρυ͜α σ’

Πατέρα μ’, την ευχ̌ήν τ’ εσόν
βραχ̌ι͜άλ’ σο χ̌έρι μ’ θέκω
Όντες θα φεύ’ς ας ση ζωήν
να επορώ και στέκω

Καμίαν ’κι νεγκάσ̌κεσαι
αν έν’ για τα παιδία σ’
Κι όντες ατά χαμογελούν
παίρτς την παρηγορία σ’

Πατέρα μ’, την ευχ̌ήν τ’ εσόν
βραχ̌ι͜άλ’ σο χ̌έρι μ’ θέκω
Όντες θα φεύ’ς ας ση ζωήν
να επορώ και στέκω

Πατέρα μ’, πώς θα χάνω σε;
εθαρρώ ’κι βαστάζω
Μανάχον με το νούνιγμαν
εσέν πώς να χορτάζω;

Πατέρα μ’, την ευχ̌ήν τ’ εσόν
βραχ̌ι͜άλ’ σο χ̌έρι μ’ θέκω
Όντες θα φεύ’ς ας ση ζωήν
να επορώ και στέκω