Το νερόν το μαεμένον

Λάσκουμαι απέσ’ σην βρεχ̌ήν,
σο χ̌έρι μ’ κρατώ λαήν’
Πορπατώ απέσ’ σ’ ορμία,
’κι φοούμαι τα θερία

Αραεύω το ποτάμ’
και ας παίρω με το δράμ’
Σο νερόν το μαεμένον
την ευχ̌ήν ατ’ έχ̌’ γραμμένον

Το ποτάμ’ δί’ με νερόν,
η ευχ̌ή ατ’ ’κ’ έν’ τ’ εμόν’
Έρ’ται για να ευρήκ’ εσέναν
και χαρεντερίζ’ εμέναν