Το μυστικόν

Το τέρτ’ ντο έχω απέσ’ σην ψ̌η μ’
να επόρ’να να λέω
Το γέλος έν’ σον πρόσωπο μ’
και απ’ απέσ’ ι-μ’ κλαίω

Ατσ̌ά ντ’ εποίκα κι έφυες;
Πέει μ’ ατο κι ας μαθάνω
Το μυστικόν ντ’ εκράτ’νες με
κι ατώρα το νου μ’ χάνω

Τ’ ομμάτι͜α σ’ ’κ’ εσπαλίουσαν
μακρά ας σ’ εγκαλιόπο μ’
Απόψ’ ους να εμέρωσεν
έφυες σ’ άλλον τόπον

Ατσ̌ά ντ’ εποίκα κι έφυες;
Πέει μ’ ατο κι ας μαθάνω
Το μυστικόν ντ’ εκράτ’νες με
κι ατώρα το νου μ’ χάνω

Πουθέν να πάω ’κ’ έρ’ται με
άνθρωπον για να ελέπω
Εποίκες με κι απέσ’ σ’ οσπίτ’
νύχταν ημέραν στέκω

Ατσ̌ά ντ’ εποίκα κι έφυες;
Πέει μ’ ατο κι ας μαθάνω
Το μυστικόν ντ’ εκράτ’νες με
κι ατώρα το νου μ’ χάνω