Ομούτι͜α χαμένα

Σ’ όνερο μ’ ελέπω
σ’ έναν καπάν’ στέκω
και τα χ̌έρι͜α μ’ εγαγγρώθανε,
Κλαίνε τα μωρόπα,
άνθι͜α, τσ̌ιτσ̌ακόπα,
άνοιξην όλια μαραίν’ντανε

Θεέ μ’, γιατί να ζούμε
αφού ’κ’ επορούμε
εις τον άλλον να καλοκαρδίζ’;
Έπαρ’ μετ’ εσέναν
ομούτι͜α χαμένα,
το ψ̌όπο μ’ άλλο ’κι ταγιανίζ’

Σ’ όνερο μ’ ελέπω
σ’ έναν βάρκαν στέκω
και η θάλασσα έρ’ται μαυρύν’
Κλαίνε τα παιδία,
νέικα, γεραλία
και το τέρτι μ’ έρ’ται και τρανύν’

Θεέ μ’, γιατί να ζούμε
αφού ’κ’ επορούμε
εις τον άλλον να καλοκαρδίζ’;
Έπαρ’ μετ’ εσέναν
ομούτι͜α χαμένα,
το ψ̌όπο μ’ άλλο ’κι ταγιανίζ’

Σ’ όνερο μ’ ελέπω
ση βρούλαν ντο στέκω
και ολόερα τιδέν ’κι ανθίζ’,
Κλαίνε οι μανάδες,
άχαρες χ̌εράδες,
ο πόνον την καρδι͜ά μ’ φυλακίζ’

Θεέ μ’, γιατί να ζούμε
αφού ’κ’ επορούμε
εις τον άλλον να καλοκαρδίζ’;
Έπαρ’ μετ’ εσέναν
ομούτι͜α χαμένα,
το ψ̌όπο μ’ άλλο ’κι ταγιανίζ’