Το γεργάνι μ’ ’ίνεσαι

Αν θα ’βρήκ’ς το βοτάνιν
ντο λαρών’ το καρδόπο μ’
τη στράταν έπαρ’ κι έλα
έμπα απέσ’ σ’ εγκαλιόπο μ’

♫

Αν τα χ̌ειλόπα μ’ γελούν
εσέν όντες θα τερούν
Δὼμα ας σην ψ̌η σ’ το μέλ’,
εσέν το καρδόπο μ’ θέλ’

Αν θα καντουρεύ’νε σε,
τ’ ομμάτι͜α μ’ αν καίνε σε
Φίλ’ με νύχταν, μεσημέρ’
χ̌ειμωγκόν και καλοκαίρ’

Αν θα μέντς και σην οτά μ’
γουρπάν’ ση σεβντά σ’, γουρπάν’!
Τα χ̌έρι͜α μ’ ’κι αφήν’νε σε,
το γεργάνι μ’ ’ίνεσαι