Το καρδόπο μ’ ευκαίρωσες

Γλυκύν, πουλί μ’, το φίλεμαν
ας δίγω σ’ α’ ατώρα
κι όντες αγγεύω σε για εγάπ’
τερείς με άμον χώρα

Το καρδόπο μ’ ευκαίρωσες
αρνί μ’, πώς θα γομώντς α’;
Το μέλ’ επέρες κι έφυες
το μελεσσίδ’ σκοτώντς α’

Το φίλεμαν ’κ’ έν’ σην εγάπ’
ατό, πουλί μ’, μαναχόν
Έν’ η καρδία και η ψ̌η
και ο καλόν ο λόγον

Το καρδόπο μ’ ευκαίρωσες
αρνί μ’, πώς θα γομώντς α’;
Το μέλ’ επέρες κι έφυες
το μελεσσίδ’ σκοτώντς α’

Εγάπην ’κ’ είδα εγώ απ’ εσέν,
τ’ εμόν πα ’κ’ εκανέθεν
Ας σ’ έναν μερέαν έτονε,
’πέρες α’ κι ετελέθεν

Το καρδόπο μ’ ευκαίρωσες
αρνί μ’, πώς θα γομώντς α’;
Το μέλ’ επέρες κι έφυες,
το μελεσσίδ’ σκοτώντς α’