Πατέρα

Πατέρα, τρανόν τ’ όνεμα σ’,
κι άλλο τρανόν εγάπη σ’
Καλά ακόμαν ’κ’ εγνώρτσα σε
ας σον κόσμον εχάθες

Το στήριγμαν απέσ’ σ’ οσπίτ’
καμίαν κα’ ’κ’ ερρούζ’νες
Την ψ̌η σ’ πα να εράευα,
εκείνον πα θ’ εδούν’νες

Το ψ̌όπο σ’ σον παράδεισον
θά ’ρχουμαι ν’ αραεύω
Ώσπουτα ζω απάν’ ση γην
εσέναν θα λατρεύω

Πατέρα, ’κι ανασπάλλω σε,
εσέν πάντα θυμούμαι!
Εγώ με τ’ εσόν τ’ όνεμαν,
βραδήν κείμαι και σ’κούμαι

Έκιτι κόσμος άκλερος,
θάνατος να μη έτον!
Πατέρα, εγώ σιμά σ’ εσέν,
πίκρα ’κ’ έξερα ντ’ έτον