Απέσ’ σ’ άψιμον καίουμαι

Το σπαρελόπο σ’ κόκκινον,
η φοτά σ’ γερανέον
Ατό το τσ̌αλιμόπο σου
Τούρκον ευτάει Ρωμαίον

Που καλατσ̌εύ’ σε ’κι νυστάζ’,
π’ ελέπ’ σε ’κι κοιμάται
και μετ’ εσέν που πορπατεί
ση χαμονήν πάει χάται

Απέσ’ σ’ άψιμον καίουμαι
η βρούλα πώς σαρεύ’ με!
Τ’ αρνί μ’ τερεί με από μακρά
και ’κ’ έρ’ται κουρταρεύ’ με!

Εσύ το κομμενόχρονον
και το καταραμένον
Κρύον νερόν γιατί ’κι ’κχ̌ύντς
σην καρδι͜ά μ’ το καμένον;