Τα κάλλι͜α και τ’ εμορφάδας/Ας σ’ άσπρα κι ας σα κόκκινα

Τα κάλλι͜α και τ’ εμορφά̤δας,
τρυγόνι μ’, ντο θα ’φτας; -ι
Εκεί σον κόσμον πασ̌κείμ’ ντο
θα παίρτς ατα και πας; -ι

Ανάθεμα ντο έταξες,
ανάθεμα ντ’ εδώκες
Σου τουσ̌μανίων τα χ̌έρι͜α
την ψ̌η μ’ επαρεδώκες

Που αποθάν’ ’κι κλώσ̌κεται
και που γερά ’κι νείται
Έλα, τρυγόνι μ’/τρυγόνα μ’, μετ’ εμέν,
ντ’ εποίκες με κανείται

♫

Ας σ’ άσπρα κι ας σα κόκκινα
ασ’ όλια εσύ -ν- επέρες
Εσύ -ν- είσαι τραντάφυλλον
ντο φυτρών’ σα παχτσ̌έδες

Εγώ αγαπώ σε κι έρχουμαι
κι εσύ παραμερί͜εις με
Ντόσιλεον καρδόπον έ͜εις;
Σίτι͜α γελώ, κλαινί͜εις με