Τ’ αγγείο μ’

Σ’ αγγείο μ’ ευτάτεν ομούτ’,
τ’ αγγείο μ’ Κουτουλέτ’κον¹
Εξέβα σην Χατζ̌άβερα
τ’ αρνόπο μ’ εκεί ’κ’ έτον

Απέσ’ σο τουλουμόπο μο’,
τρυγόνι μ’, να εχώρ’νες
Τα φυλαχτά τα λώματα σ’
καθημερ’νά θ’ εφόρ’νες

Άσπρα είν’ τα τσ̌αρχόσ̌κοινα σ’
και μαύρα είν’ τ’ ορτάρι͜α σ’
Τα περιστέρι͜α κελαηδούν
σ’ έρημον την εγκάλια σ’