Τα κόρδας ι-μ’ εζαγκώθαν

Τα κόρδας ι-μ’ εζαγκώθαν
’κ’ έχω άλλο τέλ’ [μανίτσα μ’]
Κι αν ποτίζ’νε με φαρμάκια
εγώ δίγ’ ατ’ς μέλ’ [μανίτσα μ’]

Σύρω το τοξάρ’ σα ζίλια
κι απάν’ σο γαπάν’ [μανίτσα μ’]
Και ν’ αηλί καρίπ’ς π’ επέμ’νεν
σον κόσμον απάν’ [μανίτσα μ’]

Το τοξάρι μ’ πάει κι έρ’ται
μουρδουλίζ’ και λέει [μανίτσα μ’]
Λυριτσ̌ή, το κεμεντζ̌όπο σ’
ντ’ έπαθεν και κλαίει; [μανίτσα μ’]

Κεμεντζ̌όπο μ’, έ͜εις και γλώσσαν
ωτία π’ ακούν
Αφουκράσαι και γανεύ’ς ατ’ς
τ’ ανθρώπ’ς που πονούν