Πονείς, τη μάνα σ’ αραεύ’ς

Πονείς, τη μάνα σ’ αραεύ’ς,
κλαις, τη μάνα σ’ θυμάσαι
Με τ’ όνομα τ’ς πορπατείς,
«μάνα» λες και κοιμάσαι

Με την ευχ̌ήν τη μάνας ι-μ’
ση χαμονήν πα πάω
Τα ξένα τ’ ανεγνώριμα
πατρίδας πα ευτάω

Σα τέρτι͜α, σα παράπονα σ’
σο γιάνι σ’ έρθε η μάνα σ’
Τερείς ατέν σον πρόσωπον
και κρού’νε τα καμπάνας

Καμίαν ’κι ανασπάλλω σε,
μανίτσα μ’, όθεν πάω
Τα συμβουλάς ι-σ’ έχ’ ατα
σο νου μ’ ήντι͜αν ευτάω

Σο διψασμένον έν’ νερόν,
κρεβάτ’ σο νυσταγμένον
Η μάνα σ’κών’ και σο ποδάρ’
το γιον ατ’ς τον ρουγμένον

Τα νύχτας γυροκλώσκουμαι,
σ’ έναν τόπον ’κι στέκω
Η ώρα χρόνος ’ίνεται
τη μάνα μ’ αν ’κ’ ελέπω

Έικιτι μάνα!