Ο Πάντσον και ο Κώστης

Νε Πάντσο, να λελεύω σε,
για έβγαλ’ τη λαλία σ’
[Ποδεδίζω σε!]
Ση γλώσσαν και τ’ εμέτερον
ας λένε τραγωδίας
[Να λελεύω σε!]

Γουρπάν’ εγώ να ’ίνουμαι,
να τρώγω και τα ψ̌ήα σ’
[Να λελεύω σε!]
Κώστη, όνταν ’κ’ ελέπω σε,
τρώ͜ει με αροθυμία σ’
[Ποδεδίζω σε!]

Και ο Πάντσον και -ν- ο Κώστης
όντες τραγωδούν
Τα παρχάρι͜α ’το εκάγαν
χλοΐζ’νε κι ανθούν

Ο Πάντσον ο Σαλονικιόν
καλκεύ’ δύο τεκίρι͜α
[Να λελεύω σε!]
Και αν το κράνος ’κι φορεί,
πλερών’, ’κι θέλ’ χατίρι͜α
[Ποδεδίζω σε!]

Εσύ δουλεύ’ς ση Βέροιαν,
εγώ Βαρδάρ’ καπάνια
[Να λελεύω σε!]
Εντάμαν ας ευρίουμες
σου Πόντου και τ’ ορμάνια
[Ποδεδίζω σε!]

Και ο Πάντσον και -ν- ο Κώστης
όντες τραγωδούν
Τραπεζούντα, Κερασούντα,
τα πατρίδας ζουν

Παρχάρι͜α χ̌ιλι͜επλούμιστα,
τσ̌οπάν’ με τα γαβάλι͜α
[Ποδεδίζω σε!]
εβόσ̌κιζαν τα πρόατα,
μουσκάρι͜α κι αελάδι͜α
[Ποδεδίζω σε!]

Και πώς εγώ να τραγωδώ,
Κώστη, και ντό να λέω;
[Να λελεύω σε!]
Εγώ αρλούν παιδίν είμαι,
ακούω σε και κλαίω
[Ποδεδίζω σε!]

Και ο Πάντσον και -ν- ο Κώστης
όντες τραγωδούν
σο ποδάρ’ όλιον ο Πόντον,
τα καμπάνας κρού’ν