Το πόι σ’ λεγνόν κι έμορφον

Το πόι σ’ λεγνόν κι έμορφον
ίσον άμον λαμπάδαν
Να κείμουν σ’ εγκαλιόπο σου
κανέναν εβδομάδαν

Αέτσ’ πως έν’ καλόν έν’,
τ’ εγκαλόπο σ’ αλών’ έν’
Εφίλεσα το μαγ’λόπο σ’
ας σ’ εμόν τρυφερόν έν’

Τα μαλλόπα σ’ έναν σ̌ελέκ’,
κοπανίζ’νε τ’ ωμία σ’
Αποκουμπία τη γιαχά σ’
έπαρ’ με απέσ’ σα ψ̌ήα σ’

Αέτσ’ πως έν’ καλόν έν’,
τ’ εγκαλόπο σ’ αλών’ έν’
Εφίλεσα το μαγ’λόπο σ’
ας σ’ εμόν τρυφερόν έν’

Τ’ ομματόπα σ’ είν’ έμορφα,
μαύρα -ν- άμον σταφύλι͜α
Ν’ επόρ’να, ξαν/ρίζα μ’, να εφίλ’να
ατά τ’ εσά τα χ̌είλι͜α μ’

Αέτσ’ πως έν’ καλόν έν’,
τ’ εγκαλόπο σ’ αλών’ έν’
Εφίλεσα το μαγ’λόπο σ’
ας σ’ εμόν τρυφερόν έν’

Γουρπάν’ η μάνα σ’, Πάντσο!
Λελεύω το γλυκύν το τοξάρι σ’!