Εκάγα ας σην παντρείαν

Ετσ̌όκεψεν, ετσ̌όκεψεν
η πεθερά μ’ σ’ ωμία μ’
Κι εποίκεν α’, κι εποίκεν α’
πικρόν την τραγωδίαν

[Και -ν-] Οι δύος, έναν έντανε,
ατέ με την κουτσ̌ήν ατ’ς
κι εγώ χαμάλτς εένουμ’
να τερώ ντο σύρ’ η ψ̌η -ν- ατ’ς

Η πεθερά μ’ αΐκον έν’,
ν’ αηλί που θα τυχαίν’!
Ντό να βάλτς σ’ οσπίτι σ’ λύκον,
ντό να βάλτς ατεν ατέν
Ντό να βάλτς σ’ οσπίτι σ’ λύκον και
ντό να βάλτς ατέν

Οι δύος, έναν έντανε,
ατέ με την κουτσ̌ήν ατ’ς
κι εγώ χαμάλτς εένουμ’
να τερώ ντο σύρ’ η ψ̌η -ν- ατ’ς

Εφουρκίεν, εφουρκίεν,
εχάθεν η λαλία μ’
Ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί εμέν,
εκάγα ας σην παντρείαν!