Αντάρτης σα Πιέρια

Τρία χρόνα̤ σα ραχ̌ία
πολλά έσυρα
Τη Χριστού τα πάθη, μάνα μ’
όλα̤ επέρασα

Πεινασμένος, οξυπόλ’τος
επολέμεσα
Τον γλυκύν τον ύπνον, μάνα
ξάι ’κ’ εχόρτασα

Σα Πιέρια, μανίτσα μ’
σην οροσειράν
Σην μάχην εκεί εντώχτα
για πρώτην φοράν

Εντώκανε με τα σφαίρας
ας σ’ αυτόματα
και το ψ̌όπο μ’ εκολύμπεσε
σα αίματα

Τα σφαίρας και τα κανόνια
ρούζ’νε άμον βρεχ̌ήν
και την ψ̌η μ’ θα παραδίνω
απάν’ σο ραχ̌ίν

Μάνα μ’, να ελέπ’ς τα σφαίρας
ντ’ εντώκανε με
Δύο μέτρα παλληκάρι
εκοσ̌κίντσανε

Στείλον με την νοσοκόμαν
ή έναν γιατρόν
Σο ραχ̌ίν απάν’, μανίτσα μ’,
εμέν να λαρών’

Οι γιατροί παν’ κι έρ’ταν, μάνα
και τερούνε με
Κανείς το φάρμακον ’κ’ εύρεν
να λαρών’νε με

Μη κλαις, μη φτουλίεσαι,
ποίσον υπομονήν
’Κ’ έτον μαναχόν, μανίτσα μ’,
τ’ εσόν το παιδίν

Έσαν κι άλλ’ π’ είχαν μανάδες
είχαν κι αδελφές
Για τ’ ατό ’κι θέλω, μάνα μ’,
για τ’ εμέν να κλαις

Όσον να ρωτάς, μανίτσα μ’,
κι όσον ν’ αραεύ’ς
’κι θα ευρήκ’ς το παιδόπο σ’
άδικα μη τρέ͜εις

Υπερήφανη να είσαι
να λες, να γελάς
Η ψ̌η μ’ εβγαίν’νεν
κι εκούξα «Ζήτω το ΕΛΑΣ»