Τέρε με, μάνα, τέρε με

Τέρε με, μάνα, τέρε με,
τέρε με κι εσύ θεία
Αχπάσκουμαι σ’ αντάρτικα
ζωσμένος τα σπαθία

Αντάρτεν επαρεξέγκα,
τ’ οσπίτι μ’ ευκαιρώθεν
Ελέπ’ ατον και χ̌αίρουμαι
το όπλον ντ’ εφορτώθεν

Αντάρτε μ’, σα ψηλά ραχ̌ι͜ά
ποίος μαειρεύ’ και φά͜ει σε;
Ποίος πλύν’ και τα λώματα σ’
κάθαν Σάββαν ντ’ αλλά͜ει σε;

Άνοιξον, θεία μ’, άνοιξον!
Αντάρτες! Μη φοάσαι!
Ένα ψωμίν θα δί’ς εμέν,
εκείνο πα λυπάσαι!

Ση Πιερίων τα ραχ̌ι͜ά
ντό ευτάγω ορώτα
Είκοσ’ νομάτ’, έναν λαβάσ̌’,
εκείνον πα ποπόταν!

Στυλίδη με τη λύρα σου!
Κλεάνθη με τα νταούλια σ’!