Εμέν κι εσέν π’ εχώρτσε μας

Εμέν κι εσέν π’ εχώρτσε μας
’κ’ εγάπεσεν καμίαν
Φαίνεται πέτραν έκρυφτεν
απέσ’ σ’ άδεια καρδίαν

Πουλόπο μ’, ας σον πόνο μου
ατός που εχαρέθεν
άνθρωπος ξάι ’κι ομοίαζε,
ση γην γιατί ευρέθεν;

Το κρίμαν ντο θα κουβαλεί
’κ’ ενούντσεν ση ζωήν ατ’
Το λόγον θα δί’ σο Θεόν
όντες θα δί’ την ψ̌ην ατ’

Πουλόπο μ’, ας σον πόνο μου
ατός που εχαρέθεν
άνθρωπος ξάι ’κι ομοίαζε,
ση γην γιατί ευρέθεν;

Ατώρα ελέπ’ και χ̌αίρεται,
χώρι͜α, αρνί μ’, που ζούμε
και τ’ έναν τ’ άλλο από μακρά
με δάκρυ͜α που τερούμε

Πουλόπο μ’, ας σον πόνο μου
ατός που εχαρέθεν
άνθρωπος ξάι ’κι ομοίαζε,
ση γην γιατί ευρέθεν;

Πουλόπο μ’, ας σον πόνο μου
ατός που εχαρέθεν
άνθρωπος ξάι ’κι ομοίαζε,
ση γην γιατί ευρέθεν;