Εχάσα τον Παράδεισον

Το μήλον εσύ ντ’ έδακ’σες
άσ’ α’ σ’ εμέν κι οφύγον
Ατό έν’ ημ’σόν φίλεμαν
να δάκ’ α’ εγώ πα λίγον!

Εχάσα τον Παράδεισον,
ν’ αηλί εμέν ντ’ εποίκα!
Σην κόλασην ας πάω, ψ̌η μ’,
ας ση μηλί’ σ’ τη γλύκαν

Κι άμα εποίκα εγώ κακόν
ντο έδακ’σα το μίαν
Έγκα σε εμέν ας σον πεκτσ̌ίν
ας έρ’ται κόφτ’ ζεμίαν

Εχάσα τον Παράδεισον,
ν’ αηλί εμέν ντ’ εποίκα!
Σην κόλασην ας πάω, ψ̌η μ’,
ας ση μηλί’ σ’ τη γλύκαν

Θεέ μ’, αούτ’ το σεβταλούκ’
Εσύ όντες θα κρίντς α’
Το κρίμα ’θε ας έχω εγώ
μετ’ ατέν εμαντζίρτσα

Εχάσα τον Παράδεισον,
ν’ αηλί εμέν ντ’ εποίκα!
Σην κόλασην ας πάω, ψ̌η μ’,
ας ση μηλί’ σ’ τη γλύκαν