Η εγάπ’ πατρίδαν ’κ’ έχ̌’

Η εγάπ’ πατρίδαν ’κ’ έχ̌’,
όλα είναι τ’ ατεινές
και καν’νάν γλώσσαν ’κι ’ξέρ’
και τ’ αχούλι σ’ σύρ’ και παίρ’

Η εγάπ’ πατρίδαν ’κ’ έχ̌’,
ποταμόπον έν’ που τρέχ̌’
Ούτε χρώματα τερεί
κι όλα τα καημούς φορεί

Η εγάπη έν’ πουλίν,
όπου θέλ’ πετάει και ζει
και συνόρι͜α ’κι τερεί,
τρέχ̌’ και λάσ̌κεται ση γη

Η εγάπ’ πατρίδαν ’κ’ έχ̌’,
ποταμόπον έν’ που τρέχ̌’
Ούτε χρώματα τερεί
κι όλα τα καημούς φορεί

Μαύρον, άσπρον ’κι χωρίζ’,
όλα τα καρδίας σ̌κίζ’
’Κι σαεύ’ μάναν και κύρ’,
στράταν ’κ’ έχ̌’, ούτε γεφύρ’

Η εγάπ’ πατρίδαν ’κ’ έχ̌’,
ποταμόπον έν’ που τρέχ̌’
Ούτε χρώματα τερεί
κι όλα τα καημούς φορεί