Ν’ αηλί εμέν

Απέσ’ σ’ ομμάτι͜α σ’, ε! αρνί μ’,
άλλον εγώ ελέπω
Πως ετελέθεν η εγάπ’ σ’,
ας πάω και ντό στέκω;

Όλα τ’ εμά τ’ οράματα
έμπρι͜α μ’ και προδομένα
Φαίν’ντανε ας σα χ̌ειλόπα σ’
ντο είναι φιλημένα

Με τίναν έσ’νε τη βραδήν
κι ενέσπαλες εμέναν
Τα μαλλόπα σ’ άμον φροκάλ’
όλα ταουτεμένα

Ποίον το αίτιον, αρνί μ’,
κι αλήγορα ’τελέθεν
Ολίγον έτον η εγάπ’ σ’,
φαίνεται ’κ’ εκανέθεν

Ν’ αηλί εμέν ντο έπαθα,
ν’ αηλί και βάι - βάι
Έχασα το κορτσόπο μου,
πάει η εγάπη μ’, πάει!