Αποτυλί͜εις τα τσαμόπα σ’

Αποτυλί͜εις τα τσαμόπα σ’
και ’κχ̌ύουνταν σ’ ωμία σ’
κι εγώ από μακρά τερώ,
ρίζα μ’, την εμορφία σ’

Θέλω, ψ̌η μ’, να σουμώνω σε
το καρδόπο μ’ να ανοίγω
κι εσέναν την πεντάμορφον
σα χ̌έρι͜α μ’ να τυλίγω

Ντο αγαπώ σε λέγω σε
και έμορφος πως είσαι
Ανοίγω τ’ εγκαλιόπο μου,
ρίζα μ’, απέσ’ να κείσαι

Την εμορφι͜άδα σ’ προσ̌κυνώ,
λύγουμαι όντες τερείς με
Θα δίγω σε το καρδόπο μ’,
ρίζα μ’, όντες φιλείς με