Ποίον καρδίαν άκλερον

Ποίον καρδίαν άκλερον
να ταγιανίζ’ σον πόνον,
να μη ελέπ’ τ’ αρνόπον ατ’
νέ μήναν, ούτε χρόνον;
 
Σ’ εμέν ’κι πρέπ’ να τραγωδώ,
ρακίν, κρασίν να πίνω
Σ’ εμέν πρέπ’ τ’ αναστέναγμαν,
σην γην δάκρυ͜α να ’κχ̌ύνω
 
Ν’ αηλί εμέν, νε μάνα μου,
άλλο ’κ’ είδα -ν- αΐκον!
Το κρεβατόπο μ’ εύκαιρον,
το μαξιλάρ’ καρίπ’κον
 
Γράμμαν γράφτω και στείλω σε
με τα γερανοπούλι͜α
Απέσ’ ’κι φανερώνω σε
-άι!- τα μυστικά μ’ όλια