Τερώ, τερώ ολόερα

Τερώ, τερώ ολόερα,
τερώ ση γειτονία σ’
Τερώ, πουθέν ’κ’ ελέπω σε,
κλαίω από καρδίας
 
Βραδύν’ κι εγώ παρακαλώ
πότε θ’ ανοί͜ει η μέρα!
Όντες δι͜αβαίντς να ελέπω σε
και να φυσά με αέραν
 
Θα ’κχ̌ύνω δάκρυ͜α θλιβερά
τα φύλλα να μαραίν’νταν
και τα κλαδία του δεντρού
κι εκείνα να ξεραίν’νταν
 
Απάν’ σην πόρταν σ’ έστεκες,
πάντα εμέν ετέρ’νες!
Εμέν όντες ’κ’ εγάπανες,
το μαντίλι μ’ ντ’ εθέλ’νες;