Πονώ και τυρα̤ννίουμαι

Πονώ και τυρα̤ννίουμαι
και ’ίνουμαι κομμάτι͜α,
όντες ελέπω, νε πουλί μ’,
τ’ ομμάτι͜α σ’ με τ’ ομμάτι͜α μ’
 
«Αχ» ευτάω για τ’ εσέναν,
το «βαχ» έν’ μετ’ εμέναν
και για τ’ εσέν πουλόπο μ’
πονεί άι! το καρδόπο μ’
 
Για τ’ ομματόπα σ’ τ’ έμορφα,
τα παλαλά ντ’ ευτάω!
Ση χαμονήν πορπατευτά,
αν λες με, σ’κούμαι πάω
 
Έναν μήναν κι ένα χρόνον
σύρω τη σεβντάς τον πόνον,
Το κιφάλι μ’ σο μαξιλάρ’
ο νους ι-μ’ έν’ σο δρόμον
 
Όθεν καικά ανταμώνομε
ευτάς με κι όλιον κλαίω
Εγώ για τ’ εσέν καμίαν
βαρύν λόγον ’κι λέω
 
Τυρα̤ννίουμαι και κλαίω
σε καν’νάν τιδέν ’κι λέω
Σ’ έναν έμορφον κορτσόπον
τα παράπονα μ’ θα λέω