Το καρδόπο μ’ εμαρέθεν

Το καρδόπο μ’ εμαρέθεν
κι εγέντονε κομμάτι͜α
Πάντα με τ’ «αχ» και με το «βαχ»
και τα δάκρυ͜α σ’ ομμάτι͜α μ’
 
Αέτσ’ έν’, πουλί μ’, αέτσ’ έν’,
αέτσ’ άμον ντο λέω!
Την ώραν ντο ’κ’ ελέπω σε
κάθουμαι κα’/μοιρολογώ και κλαίω
 
Σην ξενιτει͜άν ο άνθρωπον
γυρίζ’ χωρίς φωλέαν
’Κ’ ιεύ’ α̤τον να πορπατεί
καμίαν με παρέαν
 
Αέτσ’ έν’, ρίζα μ’, αέτσ’ έν’
αέτσ’ άμον ντο λέω!
Την ώραν ντο ’κ’ ελέπω σε
μοιρολογώ και κλαίω
 
Σην ξενιτει͜άν ευρίουμαι,
σα ξένα οσπίτι͜α κείμαι
Την μάνα μ’ ’κ’ έχ’ ατεν σουμά μ’
να σιδερών’ και πλύν’ με
 
Και μα την Παναΐαν!
Λέω την αληθείαν
«Τσ̌αχπούν’» εξέγκαν τ’ όνεμα μ’
σ’ εσόν τη γειτονίαν
 
Τ’ εμά τα δάκρυ͜α είν’ πολλά
και βρέχ’νε τα κρεβάτι͜α
Αρνί μ’, πότε θα έρχουστουν
να ελέπ’νε σας τ’ ομμάτι͜α μ’;
 
Και μα την Παναΐαν!
Λέω την αληθείαν
«Τσ̌αχπούν’» εξέγκαν τ’ όνεμα μ’
σ’ εσόν τη γειτονίαν