Αρνόπο μ’, ξάι μ’ ακούς ατα

Αρνόπο μ’, ξάι μ’ ακούς ατα
ντο λέν’ οι γειτονάδες
Ατείν’ θαρρείς ενέσπαλαν
ντο είν’ κι ατείν’ μανάδες
 
Αρνόπο μ’, πέει και γέλασον
άμον ντ’ εποίν’νες πρώτα
Εσύ τη χώραν μη τερείς,
το καρδόπο σ’ ερώτα
 
Αρνόπο μ’, φόρ’ κι ανάλλαξον,
τ’ απάν’ ι-σ’ συνορθία
Ολόερα σ’ τουσ̌μάν’ πολλοί,
εσύ εσέν ωρία
 
Αρνόπο μ’, φόρ’ κι ανάλλαξον
κι ας πάμε πορπατούμε
Ατώρα εμείς θα χ̌αίρουμες,
πασ̌κείμ’ πάντα θα ζούμε;