Αούτο αέτσ’ ’κι ’ίνεται

Αούτο αέτσ’ ’κι ’ίνεται,
θα χτίζω δύο οτάδες
Σ’ έναν θα βάλω τα τέρτι͜α μ’
και σ’ άλλο τα πελι͜άδες
 
Ούτε θα καταρούμαι σε,
ούτε μαχ̌αίρ’ θα βγάλω
Θα κουβαρι͜άζω την καρδι͜ά μ’
κι εσέναν θ’ ανασπάλω
 
Μετά ποία παντώματα
τ’ οσπίτι σ’ θα παντώνω;
Έρχουμαι και ’κ’ ευρήκω σε,
το καρδόπο μ’ ματώνω
 
Όσον κι αν θέλτς ’κι θα ελέπ’ς
τα δα̤κρόπα μ’ να τρέχ’νε
Άμον εείνα τα λίβι͜α
ντ’ αστράφτ’νε και ’κι βρέχ’νε