Όνταν ελέπ’ς με

Όνταν ελέπ’ς με σ’ όνερο σ’
σίτι͜α κοιμάσαι, κλάψον
Μελάν’ ποίσον τα δα̤κρόπα σ’
απέσ’ σην καρδι͜ά σ’ γράψον

Αν ’λέπ’ς με, πουλί μ’/γιαβρί μ’, σ’ όνερο σ’,
πουλί μ’, εγώ να κλαίγω
Εγάπη σ’ κείται απέσ’ σην ψ̌η μ’
για τ’ ατό εγώ ’κι φταίγω

Ο νους ι-μ’ γυροκλώσ̌κεται
κι όλον εσέν νουνίζει
Όνταν θα εβγαίν’ το ψ̌όπο μου
τ’ όνεμα σ’ θα κουίζει