Άνοιξη το χ̌ελιδόν’

Άνοιξη το χ̌ελιδόν’¹,
με το χ̌ιόν’ ο χ̌ειμωγκόν
Το παράπονον τ’ εσόν
την ψ̌η μ’ φαρμακών’

Η εγκάλι͜α και τ’ εσόν,
ο παράδεισον τ’ εμόν
Τ’ αρνόπο μ’ σ’ ορμάν’ εβγών’
και ζευγαρών’ τ’ αηδόν’

Το πουλί μ’ σ’ ορμάν’ εβγαίν’
και η μέρα ’κι δι͜αβαίν’
Κι όντες έν’ σ’ εμόν το γιάν’
μυρίζ’ τουτουγιάν’

Η εγκάλι͜α και τ’ εσόν,
ο παράδεισον τ’ εμόν
Τ’ αρνόπο μ’ σ’ ορμάν’ εβγών’
και ζευγαρών’ τ’ αηδόν’

Το γιαβρί μ’ όντες πονεί
το αηδόν’ ’κι κελαηδεί
Όλεν το ορμάν’ περ’μέν’
να κλώσ̌κεται σ’ εμέν

Η εγκάλι͜α και τ’ εσόν,
ο παράδεισον τ’ εμόν
Τ’ αρνόπο μ’ σ’ ορμάν’ εβγών’
και ζευγαρών’ τ’ αηδόν’