Χαράζ’ η ανατολή

«Χαράζ’ η ανατολή»
έρ’ται λέει με έναν πουλίν
Εγώ έχ’ ατα γραμμένα,
λέγω σ’ ατά έναν - έναν

Την άνοιξην αναστορώ
ατότ’ έμ’νε είκοσ’ χρονών
Με κορτσόπα ’γέλανα,
σον ουρανόν επέτανα

Θυμούμαι τον Κερασινόν,
η μέρα ζεστόν τρανόν
Όλη μέρα η ώρα τρία
εκοιμούμ’νες σα σερία

Αχ! Μοθοπωρί’ τριάντα,
φύλλα ’κ’ έλεπα σα δέντρα
Τα μαλλία μ’ έσπριζαν,
την ψ̌η μ’ ετυράννιζαν

Καλομηνάς εικοσιένα,
τα χρόνα̤ μ’ ογδόντα ένα
Ας σα χ̌ι͜όνι͜α ’κ’ επορώ
σα στράτας να πορπατώ

«Χαράζ’ η ανατολή»
έρ’ται λέει με έναν πουλίν
Μουσαφίρτς επέρασα,
με όνειρα εγέρασα