Η Τασούλα μ’ κλαίει

Το μικρόν τ’ εμόν τ’ αρνίν
κείται μαναχόν
Ξημεροβραδι͜άσ̌κεται
με σεβντάς καημόν

Κλαίει, κλαίει, κλαίει,
η Τασούλα μ’ κλαίει
Τη ψ̌ης τα παράπονα
σε καν’νάν ’κι λέει

Τα πουλόπα τη Θεού
συντροφεύ’ν’ ατο
και γλυκέα κελαηδούν,
Παρ’γορεύ’ν ατο

Κλαίει, κλαίει, κλαίει,
η Τασούλα μ’ κλαίει
Τη ψ̌ης τα παράπονα
σε καν’νάν ’κι λέει

Νύχτας αξημέρωτα
ησυχάζ’νε ούλ’
Το πουλόπο μ’ άγνεφον
άμον νυχτοπούλ’

Κλαίει, κλαίει, κλαίει,
η Τασούλα μ’ κλαίει
Τη ψ̌ης τα παράπονα
σε καν’νάν ’κι λέει

Κλαίει, κλαίει, κλαίει,
η Τασούλα μ’ κλαίει
Τη ψ̌ης τα παράπονα
σε καν’νάν ’κι λέει