Ελευθερία

Σκλάβος δουλεύω σο ταμάρ’
και το φαΐν ολίγον
Ας έλεε με κάποιος
«αθώος είσαι, φύγον!»

Ελευθερία έν’ ζωή,
τα φτερά σ’ απλωμένα
Αιχμαλωσία, θάνατος,
τα ποδάρα̤ σ’ δεμένα

Απέσ’ σο σκοτεινόν χαπίς
τα νύχτας ι-μ’ περάζω
Νύχτας χωρίς τελεμονήν
κλαίω κι αναστενάζω

Ελευθερία έν’ ζωή,
τα φτερά σ’ απλωμένα
Αιχμαλωσία, θάνατος,
τα ποδάρα̤ σ’ δεμένα

Απέσ’ σ’ άγρα̤ μεσάνυχτα
ο ύπνον παίρ’ τ’ ομμάτι͜α μ’
Ατότε με τ’ ορώματα
’σο καίγω τα μουράτι͜α μ’

Ελευθερία έν’ ζωή,
τα φτερά σ’ απλωμένα
Αιχμαλωσία, θάνατος,
τα ποδάρα̤ σ’ δεμένα