Τρία τα πόνι͜α

Έναν παλληκάρ’ σα χ̌έρα̤
κεμεντζ̌έν κρατεί
Για τον Πόντον, την πατρίδαν
παίζ’ και τραγωδεί

Κύρ’ και μάναν που εχάσεν
σον ξεριζωμόν
Όλα̤ εκείνα ’κ’ εκανέθαν,
έχ̌’ κι άλλον καημόν

Ό,τι επέμ’νεν σην καρδίαν
η εγάπη καίει
Για το κορτσόπον τα νύχτας
τραγωδεί και κλαίει

Τρία τα πόνι͜α απέσ’ σην ψ̌ην
και ντ’ ευτάει/ντό θα ’φτάει το καημένον;
Προσφυγοπούλ’ και ορφανόν
και τη σεβτάς ντωγμένον