Πράσινα τ’ ομματόπα σ’

Πράσινα τ’ ομματόπα σ’,
τα χ̌ειλόπα σ’ ροδίζ’νε
Χαρίζω σε -ν- το καρδόπο μ’
το φίλεμα σ’ αν δί’ς με

Ατό η εμορφάδα σου
άγγελον παλαλώνει
Και τ’ ομματί’ σ’ το τέρεμαν
τον άρρωστον λαρώνει

Όλα τα άστρα εξέβανε,
τ’ άστρον τ’ εμόν εχάθεν
Κλώσκουμαι, ολόερα μ’ τερώ,
τ’ αρνί μ’ έμπρα̤ μ’ εφάνθεν

Τα βούρας ένοιξα, πουλί μ’,
βάλεν νερόν ας πίνω
Και τη σεβτάς το κάψιμον,
πουλόπο μ’, να νεβζήνω