Για χτέντσον το τσαμόπο σου

Σο σπαρελόπο σ’ αφκακέσ’
κουβάρι͜α τυλιγμένα
Απλώνω να πιάν’ ατα,
τα χ̌ερόπα μ’ δεμένα

Εζούλτσα το πουικόπο μ’,
’ποίκα ’το όσον την τσάμι͜α σ’
Κ̂ουσμέτ’ ατσ̌ά θα ’ίνεται
να κείμαι σην εγκάλι͜α σ’;

Για χτέντσον το τσαμόπο σου,
σύρον ατο σ’ ωμία σ’
Για χτέντσον τα τσαμόπα σου,
σύρον ατα σ’ ωμία σ’
Σ’ εσέν γουρπάν’ να ’ίνεται
ο Κακοχ̌είμ’ς Ηλίας¹

Το φίλεμαν τιδέν πα ’κι έν’,
σπογγί͜εις ατο και χάται
Το δάξιμον αρ’ έν’ ντο έν’,
σιχνών’ κι άλλο ’κι χάται

Τραντάφυλλον εφύτεψα
σον τόπον ντο κοιμάσαι
Όσα σ’κούσαι, όσα κείσαι
εμέναν να θυμάσαι