Το νερόν ποτίεται

Το νερόν ποτίεται,
το φαΐν φαΐεται
Η καρδία μ’ λύεται
εμπροστά σ’ θα ’κχ̌ύεται

Η σεβντά σ’ άμον μακέλλ’
κόφτ’ τη καρδι͜άς ι-μ’ το τέλ’
Χωρίς κόρδα η κεμεντζ̌έ
’κ’ επορεί να σύρ’ γαϊτέν

Πώς χορεύ’ τ’ αφώτιστον
σο χωράφ’ τ’ απότιστον!
Τρώει το τόζ’ ο ουρανόν,
τσ̌άπας κρούω μαναχόν

Το νερόν ποτίεται,
το γιαβρί μ’ ’κ’ ευρίεται
Έναν κρύον μαστραπάν
να πίν’ και δροσίεται¹