Το θάμαν

Αφκά ση φέγγονος το φως
ασημοφωτισμένον
Έλα -ν- ας ανταμώνω σε
και σην εγκάλι͜α μ’ μένον

Είσαι το θάμαν ση ζωή μ’
το νου μ’ επέρες και την ψ̌η μ’
κι επέμ’νες όνερον γλυκύν
εσύ, τ’ εμόν η καμονήν

Αν γυροκλώσκουμαι σο νου σ’
για τ’ εμέν χαμογέλα
Αρνόπο μ’, αναμένω σε
έπαρ’ τη στράταν κι έλα

Είσαι το θάμαν ση ζωή μ’
το νου μ’ επέρες και την ψ̌η μ’
κι επέμ’νες όνερον γλυκύν
εσύ, τ’ εμόν η καμονήν

Πότε θα ’ίνεσαι τ’ εμόν,
τη ψ̌ης ι-μ’ ευωδίαν;
Αρ’ άμον θάμαν ομοι͜άεις
ντο ’κι θα ζω καμίαν

Είσαι το θάμαν ση ζωή μ’
το νου μ’ επέρες και την ψ̌η μ’
κι επέμ’νες όνερον γλυκύν
εσύ, τ’ εμόν η καμονήν