Ο ουρανόν αστράφτ’ βροντά

Ο ουρανόν αστράφτ’ βροντά
και ρούζ’ τα γιουλντουρούμι͜α
Το κιφάλι μ’ ετσάκωσα
σ’ εσά τα καλντουρούμι͜α

Αρ’ είπα σε το τερτόπο μ’,
αρ’ είπα σε το χάλι μ’
Πας̌ κ’ είπα σε -ν- «έπαρ’, αρνί μ’,
το νου μ’ ας σο κιφάλι μ’»;

Πώς εθέλ’να σο καρδόπο σ’
εγώ να έμ’ το αίμαν!
Έναν κούρταν να μ’ επορείς
να ζεις χωρίς εμέναν!

Όντες στέκω εγώ, πουλί μ’,
οξ̌ουκά ας σ’ οσπιτόπο σ’
Πώς ταγιανί͜εις χωρίς εμέν
κι εμπαίντς σο κρεβατόπο σ’;

Πουλόπο μ’, άψον τ’ άψιμο σ’,
ποίσον κι εμέναν φως -ι
Έπαρ’ με σ’ εγκαλιόπο σου
άμον τον αδελφό σ’ -ι