Ντ’ έπαθαν τρανοί και απανώτεροι

Ντ’ έπαθαν τρανοί και απανώτεροι
κι έλλαξαν τον νόμον τη κοσμί’;
Έχπασαν τη γης τα έμψυχα,
[ν’ αηλί εμέν!]
ευκαίρωσαν τ’ αμπάρι͜α τη ζωής

Πουλούν το φως τ’ Αυγερινού,
τον ήλιον κλέφτ’νε τ’ εφτωχού
Κρούγ’νε σ’ εξώπορτο σ’, Θεέ μ’,
τα παραθύρι͜α ανοίγ’νε τ’ ουρανού

Για πέει με, τρανέ και απανώτερε,
πού είν’ τα ποτάμι͜α κι η βρεχ̌ή;
Άρρωστα σα ραχ̌ι͜ά τα δενδρά
[ν’ αηλί εμέν!]
στεγνά πεγαδομμάτι͜α σο κεπίν

Πουλούν το φως τ’ Αυγερινού,
τον ήλιον κλέφτ’νε τ’ εφτωχού
Κρούγ’νε σ’ εξώπορτο σ’, Θεέ μ’,
τα παραθύρι͜α ανοίγ’νε τ’ ουρανού

Σύννεφον, ατός π’ εσέν ετσούμιξεν
κι άλλο ’κι φορτούσαι το νερόν
Ήμποιος εσένα φαρμακών’
[ν’ αηλί εμέν!]
το βίον όλο̤ν τη ηής σκοτών’

Πουλούν το φως τ’ Αυγερινού,
τον ήλιον κλέφτ’νε τ’ εφτωχού
Κρούγ’νε σ’ εξώπορτο σ’, Θεέ μ’,
τα παραθύρι͜α ανοίγ’νε τ’ ουρανού

Πουλούν το φως τ’ Αυγερινού,
τον ήλιον κλέφτ’νε τ’ εφτωχού
Κρούγ’νε σ’ εξώπορτο σ’, Θεέ μ’,
τα παραθύρι͜α ανοίγ’νε τ’ ουρανού